หนาวกายา อุ่นโดยผ้าห่ม หนาวใจตรม จะห่มความรักจากใคร คิดถึงคนที่อยู่แสนไกล หนาวเพียงใด ให้มองไปที่ดาวเหนือ ก็เคียงกัน

แรก ๆ แสนดีจนฉันตายใจ เวลาผ่านไป เธอทำร้ายใจไม่เหลือชิ้นดี เคยรักกันมายังไง เธอจำได้ไหมคนดี จบกันและพอกันที ยอมเสียใจ

เปรียบเธอเป็นผีตายโหง ฉันก็เป็นดั่งโลงไม้ยาง โชคชะตานำพาเข้าข้าง ให้โลงยางพบกับผีเน่า ผีเน่ามันคร่าวโลงผุ หนมเจาะหูคู่กับผีเปรต ไม่ใช่ญาญ่าณ...

แค่ละอองใจ ได้ไหมที่ให้กัน ไม่มากกว่านั้น ให้ฉันเท่านั้นก็พอใจ แค่ละอองใจ ก็คงพอจะซึมซับเข้าไป ข้างในดวงใจที่ฉันมีให้เธอ

คำว่ารักของเธอมันเหมือนคำน้ำเน่า ที่เอาไว้ใช้บอก ใครต่อใครมากมาย ไม่ต้องบอกฉันเลยว่าเธอยังรัก ในเมื่อเธอ มอบใจให้ใครมากมาย