14 กุมภาพันธ์ นี้วันวาเลนไทน์ ดอกกุหลาบช่อนี้ไม่รู้จะเอาให้ใคร เธอคนเดียวเท่านั้นที่ฉันนั้นอยากให้ไป แต่ว่าเธอนั้นดันไม่เอาโอ้ะโอ้ยแทบบ้าตาย

วันที่ผ่านอาจดูเลือนลาน เธอก้าวผ่านหมอกควัญจางหายไป ฉันยังอยู่และเธอยังอยู่ เราต่างรู้กันดีอยู่จับมือเคียงกันไป ในเวลา

หลับฝันว่า ตัวเองมีสิทธิ์ ความจริงมืดมิด มองบ่เห็นทาง หัวใจโสถิ่ม ย้อนเจ้าเป็นลายต่าง คันแทนาเก่า เจ้าบ่หวนมาย่าง หัวใจอ้างว้าง เบิ่ดทางสิไป

พอเธอเข้ามาใกล้กัน เราก็ไม่ทักทาย พอเจอกันใน Group LINE ก็หาเรื่องคุยเรื่อยเปื่อย เธอจะมองเราแค่ Friend หรือว่ามากกว่า Friend คำเดียวก็ไม่เค...

คงต้องเป็นแสงของนีออน ที่แผดเงาสะท้อนของบางตอนนั้นจางไป คงเพราะขอบฟ้าที่กว้างไป ที่ทำให้เราต้องกลายเป็นแบบนี้