คนเป็นพ่อหม้าย เหมือนฟ้าสั่งให้ใบแดง หัวใจเหี่ยวแห้ง สาวแก้มแดงมองเมิน ทุกห้องหัวใจ ไม่มีสาวใดอยากเดิน พ่อหม้ายมือสองเขาเมิน คงต้องเดินเดียว...

คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน คนไม่รัก ใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า แต่ว่าหนทาง ทางของคน ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ เจ็บสักเท่าไร ก็ต้องรับมา

เมื่อเกิดมาเต้นกิน รำกิน ก็ต้องดิ้นกันไป เสียงไม่หวานสดใส เหมือนไก่ขัน ใครจะปั้นทำยา หางเครื่องบุญน้อย นี้ยังคอยเมตตา มาลัยเหน็บแบงค์ ซักแดง...

ไม่ได้เจตนา จะกินแต่ข้าวเหนียว ละเพียงวันละมื้อเดียว ยังหาว่าเสี่ยว ถึงเสี่ยว ก็เกี่ยวกับข้อยคนเดียว อย่ามาแลเหลียว เดี๋ยวจะเสียเวลา

ท่องคาถาเอาไว้ว่าไม่อาจตาย ทุก ๆ ลมหายใจมีไว้รอเธอ หลั่งเลือดทาแผ่นดินภาคภูมิเสมอ ฉันจะเคียงข้างเธอ... บนแผ่นดินของเรา