ขอได้ไหมเธออย่ามาใกล้ฉันเลย ขอได้ไหมเขยิบออกไปนิดเลย เขินฉันเขินจนเกินจะเก็บแล้วเธอ ก่อนจะเผลอจนฉันอาจพูดบางคำออกไป ขอได้ไหมเธออย่ามาใกล้ฉัน...

คน รวย ๆ ตายอย่างรํ่ารวย ปล่อยลูกหลานเฮงซวยรับมรดกรวยต่อ ต่อแต่นี้มีแต่ลูกหลาน ช่วยกันผลาญให้เพลินเพราะมีเงินเป็นกระสอบ บารมีของคนรํ่ารวย

ไม่อยากให้เธอต้องเจ็บ ไม่อยากให้เธอร้องไห้อีก เพราะฉันเอง ไม่ได้รักเธอ อย่างที่เธอนั้น เข้าใจ แค่อยากให้เธอเข้าใจสักหน่อย

จะรอวันนั้น รอวันที่ฝันเป็นจริง ได้ทำในสิ่ง ที่รักและคนเชื่อมั่น มีเธอเคียงข้าง ร่วมทางอย่างเข้าใจกัน ไม่มีคนนั้น คอยกีดกันเหมือนอย่างวันนี้

หยิบปากกาอันนึงขึ้นมาเขียนจดหมายไปหา แต่ว่าใจมันยังไม่กล้ากลัวว่าเธอไม่ให้อภัย ถ้าฉัน คิดถึงเธอ ถ้าฉัน บอกรักเธอ และเธอมาเห็นมัน คงโกรธกันมา...