มะซังวะ ให้เซาฮักได้จั่งใด๋ ใจมันฮักไปเหมิดแล้ว บ่มีแนวให้แล่นหนี เจ้าผู้ดีมาใจร้าย คือเฮ็ดได้ เฮ็ดใจอ้ายให้หมองมัว รูปอ้ายซั่ว บ่ได่ซั่วฮอด...

ไม่เห็นต้องมีเลยคนที่รัก เป็นโสดอยู่ดีสบาย ไม่ต้องมาทวงมาทำเป็นทัก ไอ้คำว่ารักฉันไม่ต้องใช้ไม่ต้องการ คนคุยเธอเป็นล้านแชทเธอมีเป็นร้อย เเม่ช...

ก็เพลง ๆ นี้ที่ได้ฟังนั้นฉันไม่ได้แต่ง เธอรู้มั๊ยไม่บังอาจหรอกนะคนดี โว โอ รู้รึเปล่าว่าใครที่เขียนเพลงนี้ จำเอาไว้ให้ดี ๆ คนนั้นคือเธอ

เวลา และโอกาส อิสรภาพ หลังวันที่รอ เธอต้องใช้มันเอง ไม่มีแปรงสีให้ละเลง ไม่มีใครจะมาร่วมครื้นเครง ไปกับเธอ เวลานาน ที่เธอทำให้ใครเขารอ

In these promises broken Deep below Each word gets lost in the echo So one last lie I can see through This time I finally let you Go, go, go.