คนอย่างเราต้องยอมอดทน ได้เกิดเป็นคนก็บุญนักหนา เธอไม่แลก็แล้วแต่ฟ้า สั่งลงมาให้เสียเธอไป คนอย่างเราไม่มีอุทธรณ์ จะเจ็บจะร้อนก็เก็บเอาไว้

โอ่โอ้ เพื่อนจ๋า ฉันกลับมาเพราะบาดเจ็บ นกตัวเล็กปีกหัก โผบินกลับรัง รังเล็กอันอบอุ่น จุนเจือ ยิ่งกว่า เพื่อนจ๋ากลับมาสร้างรัง ของเราที่เดิม

อิจฉาเขาจูงมือกัน อิจฉาเขาหอมแก้มกัน แต่ทำไมตัวฉัน จึงไม่มีสิทธิอย่างเขา อิจฉาเขาเดินกอดกัน แต่ฉันทำได้แค่เพียงมอง มองมองดูเขารักกัน

เกือบลืมไปแล้วว่าฉันเคยรักเธอมาก่อน ไม่อยากจะย้อนเวลาเหล่านั้นให้หวนกลับมา เกือบลืมไปแล้ว จริง ๆ อย่ารื้อฟื้นมันขึ้นมาดีกว่า ปล่อยให้น้ำตาข้...

โถใครจะเชื่อ ว่าแม่บุญเหลืออายุมากแล้ว สาบสิบยังแจ๋ว แจ๋วเสียจนน่าจีบ โอ้แม่มะพร้าวเนื้อตัน น้องเอยมามันเอาเมื่อตอนสามสิบ โอ๊ยแม่แก้มสองหยิบ...