อย่าปล่อยให้ฉันยืน อยู่คนเดียวเปลี่ยวใจเหลือทน ฝ่าพายุฝ่าแดดลมฝน จนมาพบเธอ อย่าปล่อยให้ฉันรอ ด้วยใจท้อและทรมาน

อยากให้เธอมาย้ำอีกซ้ำอีก ย้ำอีกซ้ำ อีกสักครั้ง ถ้ามาทำให้เธอพอใจ ฉันจะยอมให้เธอทำไป ไม่ว่ากัน คน ๆ นี้รู้ดีต้องยืนตรงไหน รักแล้ว ยิ่งเจ็บ ยิ...

เธอ เธอทำให้ฉันได้รู้ว่ามัน อบอุ่นเพียงไหน โอ...เธอ อย่าไปไหน... อีก จับมือฉัน อย่าปล่อยมือ อบอุ่นเพียงไหน โอ...เธอ อย่าไปไหน... อีก จับมือฉ...

ต่อให้สายฝนกระหน่ำ เส้นทางขวากหนามมากมาย บาดเจ็บมีแผลเจียนตาย แต่ใจต้องแกร่งเหมือนดั่งสิงห์

อย่างนี้แล้วกัน ในเมื่อฉัน ทำให้คุณต้องอ้างว้าง จะขอกันสักครั้ง ขอให้คุณให้อภัย อย่างนี้แล้วกัน ถ้าอย่างนั้น ฉันก็คงต้องปลอบใจ