แสงเรือง ๆ ที่ส่องประเทืองอยู่ทั่วเมืองไทย คือแม่พิมพ์อันน้อยใหญ่ โอ้ครูไทยในแดนแหลมทอง เหนื่อยยากอย่างไร ไม่เคยบ่นไปให้ใครเขามอง ครูนั้นยัง...

พี่ คนนี้นั้นมีแต่ให้ เจ้า วันไหนเจ้าจะให้พี่ ให้ความจริงใจ ให้ความรัก พี่บ้างซิ ให้เจ้ามาก อย่างนี้ ให้พี่ ไม่ได้เชียวหรือ ทำ เหมือนพี่ ไม่...

ไม่ได้เจตนา จะกินแต่ข้าวเหนียว ละเพียงวันละมื้อเดียว ยังหาว่าเสี่ยว ถึงเสี่ยว ก็เกี่ยวกับข้อยคนเดียว อย่ามาแลเหลียว เดี๋ยวจะเสียเวลา

เจ็บนี้ มันหลอกมันหลอนใจ เหมือนถูกเชือดเฉือนใจ เมื่อเขาค่อย ๆ ซึมเข้ามา แต่รู้ ไม่อาจจะโทษใคร เพราะเธอเจ้าของใจ ต้องให้เธอเลือกทาง

อยากเกิดมาโง่เอง อยากเกิดมาโง่เอง ก็ใครเขาสั่ง ก็ใครบังคับ ใจฉันไปให้เธอเอง ก็อยากไปรักเอง เจ็บเองก็แล้วกัน... ต่อไปวันหลัง จะได้ไม่โง่เหมือ...