ฉันเดินหลงทาง อยู่กลางผู้คน ที่สับสนวุ่นวาย หันไปหาเธอ ไม่เจอผู้ใด เมื่อเธอมาจากฉันไป ยืนมองท้องฟ้าไม่เป็นเช่นเคย ฤดูร้อนไม่มีเธอ เหมือนก่อน...

ที่คิดถึง... เพราะรักเธอใช่ไหม ที่อ่อนไหว... ง่ายดาย ก็เพราะรักเธอ จริง ๆ ก็ไม่เคย รู้ ตัว เพราะมันยัง ไม่ชิน สับสนวุ่นวาย ในใจ จนหลับไม่ได้...

หรือฉันเองที่ผิด ที่คิดมีใจให้กับเขา หรือเธอหูเบา จึงทำให้เราบาดหมาง คิดแยกทาง กันไป อยากบอกให้เธอได้รู้สักครั้ง อยากพูดให้เธอได้ฟังอีกสักหน

ไม่มีเหตุผลต่างคนต่างไป หรือเธอ เสียดายที่เผลอหลวมตัวรักเธอ โดยง่าย ฉากรักเราปิดม่านลง คงคิดว่าเราแพ้พ่าย แต่เธออย่าหมายว่าจะคืนดี

นิสัยจริงจริงของความคิดถึง คงคล้ายกับเด็กเล็กเล็กคนหนึ่ง ที่ถึงจะเอาแต่ใจเท่าไร แต่สุดท้ายก็ยังน่ารักเสมอ บนนาฬิกาของความคิดถึง มันไม่เคยรู้...