กี่คงคาที่กั้นเรา กี่ทิวเขาที่ขวางทาง ลืมแม้ร้อยพันขวากนาม ใจจะข้ามไป กี่ราตรีที่ล่วงเลย ผ่านเวลาที่หมุนไป ทุกนาทีของใจยังคิดถึงเธอ

ปากดีขี้เหงา... เอาแต่ใจ ทำอะไรไม่ดีสักอย่าง จดเอาไว้ข้าง ๆ หน้าต่าง ทีหลังอย่าทำแบบนี้ ปากดีขี้เหงา... เอาแต่ใจ เธอคงเซ็งหัวใจล่ะสิ แก้เท่า...

มีดของเธอ นั้นหักคาหัวใจฉัน มันยังบาดลึกลงไป อยู่ทุกวัน มันช่างทรมาน หากว่าเธอต้องการ จะทิ่มแทงให้นานแค่ไหน เลือดที่ปากแผลห้ามไป ยังรินไหล

อย่าไปโทษฝนที่ร่วงลงมา ละลายบดบังน้ำตา ในวันที่เธอจากไป อย่าไปโทษเสียงผู้คนมากมาย ที่ทำให้เธอไม่ได้ยิน คำฉันบอกรัก และอย่าไปโทษแสงตะวัน

บอกกับเขาได้ไหม ว่าให้หันไปก่อน อ้อนวอนขอให้เขา เห็นใจกันบ้าง ที่ต้องการเพียงจะลา มองหน้าเธออีกครั้ง อย่างลำพัง โดยไม่มีคนอื่น