คนเดินถนนคนหนึ่ง... มันจะทำให้เธอซึ้งจนเป็นสุข ได้สักเท่าไหร่ แค่เพียงดอกไม้ริมทาง... เธอจะมองมันสวยถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ไม่รู้

ความอ่อนแอ ที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว ขอแค่เพียงเวลาปรับตัว ให้ได้เตรียมหัวใจ กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง เมื่อพร้อม จะยอมให้เ...

แค่น้ำตาก็พอที่เธอ จะเสียให้คนใจร้ายอย่างเขา อย่าขังตัวเองในห้องสีเทา เปิดประตูยอมรับความจริง แล้วทิ้งทุกอย่างไป กับเวลา

อยากจะพูดจะคุยกับเธอให้มากกว่านี้ แต่กลัวว่าเธอจะมีคนที่แสนดีอยู่แล้ว ฉันคงต้องทำความเข้าใจว่าไม่อาจจะเดินเข้าไป หากว่าเธอนั้นมีใครที่ดีอยู่...

Happiness comes only once in a lifetime. We do not know whence we come, where we go. So here goes. Now let me say, just to say