กูอาจจะล้ม เป็นร้อยเป็นพันครั้ง แต่แน่นอนกูไม่ถอย และต่อให้ฟ้าจะเล่นตลก ชีวิตกูตกต่ำ จะเอาชนะทุกคำดูถูก ใครมองยังไงก็ช่างมัน และกูมันจนทำได้...

ฉันเลย ถอยไปอยู่ตรงนั้น ตรงที่ไม่มีใครให้กอด เลยถอยไปอยู่ตรงนั้น พบความลำพัง เหมือนครั้งก่อน เหมือนตอนที่ไม่มีใคร ฉันยังทนได้ ได้เห็นเธออยู่...

ตรงนี้ไม่มีใครคิดถึงเธอ เป็นแค่เพียงบางครั้งยังไม่ชินเท่าไร คงเพราะวันเหล่านั้นสวยงามเกินไป จนฉันเองก็ไม่เข้าใจ เพราะอะไรต้องลืม

จะเป็นคนเดียวที่ไม่บอกรักเธอ ไม่หวังให้เธอต้องมาบอกรักกัน แค่คนหนึ่งคนที่อยากเจอเธอทุกวัน ไม่อยากผูกพัน ไปกว่านี้ ได้แต่ห่วงใยเพียงแค่เธอข้า...

สิบหมื่น สิบหมื่น สิบหมื่น แหมยิ้มระรื่น คงกลืนลงคอ คุณพ่อครับผมแย่  คุณแม่ครับผมจน สิบหมื่น ผมเหลือทน ไม่ขอดิ้นรน ให้คุณขายลูกกิน