ก่อนลา บอกกันก่อนได้ไหม ไม่ว่าไกลเท่าไร เรายังจะคิดถึงกัน เอ่ยแค่เพียงคำลา แต่ใจไม่ร้างลา ไม่ว่ายังไง เรายังจะกลับมาพบกัน ก่อนลา เธอจับมือกั...

เธอน่ะเป็น คนกลางวัน ฉันมันเป็นคนกลางคืน อย่าเลย อย่าไปฝืน ความเป็นไป เธอห่วงใย เธอจริงจัง ฉันไม่อยากจะทำลายหัวใจ แต่ความเป็นจริงเราไม่คู่ควร

ใจมันชา ๆ เธอหายไปไม่ทันลา แล้วฉันจะเดินต่อไปยังไง ต่อแต่นี้ได้เพียงทำใจ แต่จะคิดถึงเธอทุกวัน ตลอดไป ยังนอนร้องไห้คนเดียวทุกคืนที่มองภาพถ่าย...

พยายามจะลืมแล้ว ลืมเธอไม่ไหว ยิ่งลืมเหมือนยิ่งจำมากกว่า พอจะลืมกลับคิดถึง ลืมเธอไปไม่ได้ คนอย่างฉันจำง่ายกว่าลืม แม้ฉันจะเจอใคร

ว่าเพลง ๆ นี้ที่ได้ฟังนั้นฉันไม่ได้แต่งเธอรู้ไหม ไม่บังอาจหรอกนะคนดี รู้หรือเปล่าว่าใครที่เขียนเพลงนี้ จำเอาไว้ให้ดี ๆ คนนั้นคือเธอ