ปล่อยใจให้ช้ำ ปล่อยชีวิตให้เจ็บ ก็ไม่เห็นมีใครใส่ใจ ไม่มีเหตุผล ก็ไม่รู้เพราะใคร แค่ใจมันไม่มีแรง ได้แต่จมน้ำตาอย่างนี้ จะล้างความทุกข์ที่มี...

มันคงไม่มีแล้ว ไม่มีวันนั้น วันที่เธอจะรักกันเหมือนอย่างเก่า ภาพในกระจกร้าว มันยังคงชัด กรีดลึกลงในใจฉัน ไม่มีอีกแล้ว มีผู้คนเป็นหมื่นพัน

คนหนอคน ช่างหลอกกัน จริงหนอ รักเดียว ยังไม่พอ หลอกพี่รอ เลยไม่แฟร์ เคยสัญญาไว้ ถึงตาย ก็ไม่เปลี่ยนแปร พึ่งรู้ว่าน้องไม่แน่ น้องแปร มาลืมพี่ลง

เรื่องฝีมือทำกับข้าวใครไม่สู้ฉัน คนเขาเลื่องลือกัน ทั้งเหนือใต้ วันนี้รวมกลุ่ม กันทั้งหนุ่มสาว ทั้งอาหารหวานคาว ทำไว้ ไม่ต้องลงขันกินกันเถิด...

ไปอยู่ที่ไหน ขวัญใจพี่หลวง โอแม่พุ่มพวงเจ้าลืมพี่หลวงแล้วหม้าย ที่เธอยืนยันเป็นหนักเป็นหนา สี่ปีจะหวนมาใหม่ แล้วนี่อะไร ใยเธอลืมสัญญา