รักเอยไม่เคยรื่นรมย์ ขื่นขมไม่สุขสม สักครั้ง ลุกลี้ลุกลน เหมือนคนโดนยาสั่ง ใจผวา เหมือนจะบ้าคุ้มคลั่ง ผิดหวัง เพราะสาวเมืองจันทน์คนเดียว

อยากจะไปไปซิเชิญไป ผู้หญิงเมืองไทยมีมากหนักหนา แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบพุทรา ฉันคงจะหาเมียใหม่ได้ดี ขึ้นเสียงมาเถียง จ๋อย ๆ ว่านิดว่าหน่อยเก็บผ้า...

แดดจาง ๆ ที่เคยส่องแสง รำไร ไม่นานก็จากไป ไม่ร่ำลา เหมือนเธอที่หายไป รักเราที่สายไป คำร่ำลา ดั่งแสงสุดท้าย คว้าเท่าไร ก็ไม่ทัน

หมอกจะงดงามและทำให้เยือกเย็น แสนจะเย็นสบายเมื่อยามเช้า ถ้าเป็นควันไฟ ถึงจะบางเบา หากเข้าในตาเรา ก็คงจะทำให้เสียน้ำตา

อยากขอบคุณเธอที่ทำให้เข้าใจ ว่ารักสักแค่ไหน ก็ต้องมีวันเลิกรา บทเรียนดี ๆ ที่เธอนั้นมีให้มา มันเตือนว่าชีวิต ผ่านมาเพื่อจะพ้นไป