กลางดงพงป่า เขาลำเนาไพรไกลสังคม มีแดนรื่นรมย์ แสนชื่นชมมีเสรี ไร้ทุกข์สนุกสนาน สำราญกันได้เต็ม ที่ พวกเราชาวถิ่นนี้ล้วนมีไมตรีต่อกัน

มันเจ็บที่ต้องระแวงถึงเขา ยิ่งช้ำเมื่อต้องระวังคนใกล้ตัว เธอใกล้เขาเท่าไหร่ ทำให้ฉันยิ่งกลัว ไม่พร้อมจะรับความจริงถ้าต้องเจอ ไม่อยากจะต้องโด...

โอ้ใจเอยแล้วจะทำฉันท์ใดแล้วจะห้ามได้อย่างไร เหนื่อยจริงหนอที่มีใจเรื่อยเปื่อยแล้วต้องช้ำอยู่เรื่อยไป เมื่อไหร่ใจจะเลิกง่ายซะที

ถ้าเธอพร้อมฉันก็พร้อมไปด้วยกัน เดินบนทางที่สองเราเลือกไป ไม่ว่าจะดีจะร้ายจะพร้อมใจ บทสุดท้ายจบอย่างไร ก็หาคำตอบไปด้วยกัน

ใจเย็นจนเริ่มจะชา ดา ดา ดี๊ด่าด้า ใจเย็นก็กลัวว่าหมา จะคาบไป ใจเย็นจนเริ่มจะชา ดา ดา ก็หวั่นไหว ไม่รู้จะพูดยังไง ว่าคน ๆ นี้นั้นมันแอบ รักเธอ