จึงอยากกู่ร้องเป็นท่วงทำนองของชีวิต ถึงอดีตบางครั้งอย่างปวดร้าว แม้บทเพลงที่เคยร้องรำทุกค่ำเช้า นี่ชีวิตเราหรือใครเขาเป็นเจ้าของ

ฝืนทนไปเสียเวลาเปล่า ช้าหรือเร็วก็ปวดร้าว ฝืนทนไปเสียเวลาเปล่า เจ็บเพียงครั้งเดียว ทิ้งฉันไปดีกว่า ส่วนตัวฉันยอมทรมาน เพราะตัวฉันเอง

โปรดจงปราณีพี่เถิดเมียน้อย ให้น้องจงคอย ไม่นานพี่จะมาหา แม้นยามว่างงาน จะหมั่นมาเยี่ยมกานดา หากมีเวลา จะมาหอมแก้ม ทุกคืน

จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา

ได้ฮักกับอ้าย เหมือนใจได้ปริญญา ชีวิตผู้สาวบ้านนา วุฒิการศึกษามีน้อย ขาดโอกาสเรียน เพราะจนเป็นคนเลื่อนลอย โชคดีมีอ้ายเฝ้าคอย หยัดยืนให้โอกาส...