คนอย่างเราต้องยอมอดทน ได้เกิดเป็นคนก็บุญนักหนา เธอไม่แลก็แล้วแต่ฟ้า สั่งลงมาให้เสียเธอไป คนอย่างเราไม่มีอุทธรณ์ จะเจ็บจะร้อนก็เก็บเอาไว้

ได้แต่หวังถึงการกลับมา ทั้งที่เธออยู่ไกลสุดฟ้า และอาจไม่เหมือนเดิม ได้แต่รอรักคืนกลับมา ทุกคืนช่างเหน็บหนาวเหลือเกิน กลัวเธอจะผิดคำสัญญา

คือผู้ที่อยู่ป่า เป็นแนวหน้า กลางป่าเขา คือดาวที่วาวเงา อันทอดดวงเอื้อปวงชน ร้อยดาวร้อยเดือน มาร้อยดวงมาเรียงเป็นวง ร้อยชนที่ชูธรรมชนจะนำ ไป...

กว่าฉั้นจะรักใครได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเธอ เธอรู้ไหม มาหลอกให้รักแล้วก็เลิกแล้วก็หายไป ทำแบบนี้ได้ยังไง กว่าฉั้นจะรักใครได้มันไม่ใช่เรื่อง...

ดั่งนางเงือกน้อยรอคอยพระอภัย รอเมื่อไร จะย้อนคืนมา หรือต้องรอจนน้ำตา ที่มี แห้งเหือดหาย รอคืนวันเธอคืนย้อนมา หากันที่เก่า  ลมหนาวมาพาใจฉันหว...