แม้นใครอิจฉา มันน่าหัวเราะ จะเยาะพวกเรามิได้ ลมเย็นเย็น ร้องเขมรไล่ควาย แปลกใจ ควายมันไม่อาทร เจอคนงอนค่อนว่าคน ว่าโง่เป็นควาย ไยไม่นึกอายคำ...

อายุห้าสิบปี สาวหน้อยด่าบ่เจ็บใจ หกสิบปี ไอเหมือนฟานโขก เจ็บสิบปี มะโหกเต็มตัว แปดสิบปี ใคร่หัวเหมือนไห้

เพราะอะไร เหตุใดเธอต้องไป รักของเราที่สวยงาม จางหายไปตอนไหน เพราะอะไร คำถามยังค้างในใจ อยากขอสักครั้งได้ไหม กลับมาตอบคำถามที่มีแต่เธอที่รู้

ได้เจอะคนเล็บแดงแดง ปากแดงแก้มแดงแดงที่ในเมืองหลวง ทิ้งให้สาวนานอนน้ำตาเอ่อทรวง คนซื่อชื่อรวง เขาเลยไม่ห่วงไม่สน

กุมพลังที่มีและก้าวให้ผ่าน ใครหัวเราะ อย่าไปมอง อย่าไปแคร์ ปล่อยมันไป ทนขังเหมือนอยู่คอกฟาร์มเฝ้ารอถูกกิน กลายเป็นดั่งหมาป่ายังจะดีกว่า