คนอย่างเราต้องยอมอดทน ได้เกิดเป็นคนก็บุญนักหนา เธอไม่แลก็แล้วแต่ฟ้า สั่งลงมาให้เสียเธอไป คนอย่างเราไม่มีอุทธรณ์ จะเจ็บจะร้อนก็เก็บเอาไว้

อย่ารักเขาได้ไหม อย่าไปมองเขาเลย อยากให้รู้ว่าฉันคนนี้ ต้องร้องไห้ เธอลืมเขาได้ไหม ออกไปจากหัวใจ จะไม่ขออะไร มากไปกว่านี้

แสงเรือง ๆ ที่ส่องประเทืองอยู่ทั่วเมืองไทย คือแม่พิมพ์อันน้อยใหญ่ โอ้ครูไทยในแดนแหลมทอง เหนื่อยยากอย่างไร ไม่เคยบ่นไปให้ใครเขามอง ครูนั้นยัง...

ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง ที่จะมีเพียงเสียงเธอกับฉัน อยู่ด้วยกันตราบนาน ๆ ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง

ดาว ดาวตก จากฟ้ามากี่ดวงไม่รู้เท่าไร จะนอนนับด้วยกันมีฉันและเธอเรื่อยไป และอยู่ตรงนี้ตลอดไป มองดูดาวอยู่ในคืนที่สวยงาม ดาว ดาว ร่วงจากฟ้ามา ...