กับความสำคัญ ของอ้ายสลาย จากใจเจ้าแล้ว ตั้งแต่มื้อที่น้อง ส่อแวว ว่ามีคนอื่นมายืนข้างใจ อ้ายตกเป็น ผู้ต้องสงสาร แต่เจ้านั้น ยังลงทัณฑ์อ้าย

หนาวกายา อุ่นโดยผ้าห่ม หนาวใจตรม จะห่มความรักจากใคร คิดถึงคนที่อยู่แสนไกล หนาวเพียงใด ให้มองไปที่ดาวเหนือ ก็เคียงกัน

เธอมาทำให้ละลาย โดนสาปให้ตายแล้วตายอีก อย่าได้คิดที่จะหลีก ต้องโดนสะกดให้ยิ้ม ยังคงมองภาพที่เธอนั่งอยู่โต๊ะริม ใจฉันปริ่ม เธอเชือดฉันได้ นิ่...

ที่คิดถึง... เพราะรักเธอใช่ไหม ที่อ่อนไหว... ง่ายดาย ก็เพราะรักเธอ จริง ๆ ก็ไม่เคย รู้ ตัว เพราะมันยัง ไม่ชิน สับสนวุ่นวาย ในใจ จนหลับไม่ได้...

คือคุณนั้นเองตลอดมา ที่ตัวผมเองเฝ้าใฝ่หา เมื่อมองรอบกาย จะมีคนมากมาย มีคุณคนเดียวที่ผมมองเห็นในสายตา มันทรมานเกินจะเก็บไว้ จึงบอกคุณไปแล้วได...