จะน้อยคน ที่หลุดพ้น จากความเป็นคน ไม่มีเยื่อใยสักอย่าง คนเราเกิดมาเป็นผ้าขาว สะสมรอยยับรอยเปื้อนจนเก่า จนมันเป็นสีเทา จนมันดำสนิท จนมันเป็นส...

ฉันมีชีวิตจิตใจ ทำไมไม่เข้าใจกันบ้าง มีทุกข์มีสุขผิดหวัง ไม่ต่างอะไร กับคนอื่น ถึงฉันจะเป็นอย่างนี้ ก็มีศักดิ์ศรี ความเป็นคน ฉันสู้ฉันทนดิ้น...

เธอยังมีฉันเมื่อไรก็ตามที่เธอนั้นไม่มีใคร เธอยังมีฉันไม่ว่าเมื่อไหร่ถึงใครเค้าไม่สน ไม่ต้องหงอยและไม่ต้องเหงา ก็ยังมีฉันทั้งคน ยังไง ฉันก็อย...

ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว มันยากเหลือเกิน จะเก็บซ่อนความรักเอาไว้ และความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้าง...

เราไม่เคยจะรักกัน มีแต่วันที่อ่อนไหว ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา เป็นแค่ความประทับใจ ที่ยังคงแน่นหนา มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ