อยากมีก็ต้องสร้าง ไม่ต้องมาอ้างว่าบ้านจน สองมือสองตีนเหมือนกันทุกคน แล้วไซรไม่ทนกับความลำบาก ถึงฐานะไม่ดี ไม่ใช่ว่ามึงอิรวยไม่ได้

ที่เธอเคยบอกฉัน อย่าร้องไห้ อยู่ให้ได้ถ้าเธอไม่อยู่ โปรดรับรู้เธอยังอยู่ในใจ ที่เธอเคยบอกฉัน อย่าร้องไห้ อยากขอโทษที่ทำไม่ได้ ที่วาดไว้ด้วยก...

ทำไมน่ารักขนาดนั้น เธอหลุดจากฝันมาหรือไง นี่แหละที่หามานาน ประมาณอย่างนี้แหละโดนใจ ไม่คิดว่าจะมาเจอะแถวนี้ เพิ่งหล่นจากฟ้าหรือไงนะ

วัน ไหนว่างให้มาบางกรวย รวย ไม่รวยไม่เคยล่วงล้ำ ยัง เป็นหนึ่งบ่นถึงประจำ ไม่เคยลืมคำ คนลำลูกกา เธอ ย้ายไปดวงใจแทบป่น โอ้สาวเมืองนนท์

ฉันไม่รู้เมื่อไรจะเป็นรายต่อไป ที่ถูกทิ้งลงถ้าสิ้นความหมาย ตอนนี้ยังชื่นใจ จึงอยากคบไป ถ้าเบื่อเมื่อใดสัมพันธ์แปรเปลี่ยน