กูอาจจะล้ม เป็นร้อยเป็นพันครั้ง แต่แน่นอนกูไม่ถอย และต่อให้ฟ้าจะเล่นตลก ชีวิตกูตกต่ำ จะเอาชนะทุกคำดูถูก ใครมองยังไงก็ช่างมัน และกูมันจนทำได้...

อย่างเธอกับฉันอันที่จริงเราก็มีหัวใจให้กัน แล้วทำไมเธอกับฉันคอยขัดกันทุกทีเรื่อยไป เธอก็เสือฉันก็สิงทั้งที่จริงไม่มีอะไร รักกันแต่ทำไมเป็นอย...

ว่าน้องหยิ่ง ที่จริงไม่ใช่ดอกหนา ด้วยใจฉันรักมั่นไม่เสื่อมศรัทธา ยังจำล่ะคำมั่นสัญญา ตราบชีวานี้ยังจดจำ มองดูโบว์ผูกผม เป็นปมโบว์สีชมพู

น้องเอยไม่ไหว ให้กลับบ้าน อย่าทนทรมานในเมืองใหญ่ เรียนไม่จบหลบมา ไม่ต้องอาย ชีวิตเป็นได้อีกหลายอย่าง น้องเอยไม่ไหวอย่าทนท้อ เจ็ดปีนี่น้องได้...

บ้านนี้ มีชายใกล้วายชีวา ประคอง หัวใจโดนผ่า หยอดน้ำตา แทนยาใส่แผล ดั่งเสือลำบาก โดนขวากปักอกติดแจ ใคร ๆ เขาก็ไม่แล นอนเลียแผล สะอื้น