ตราบใดฟ้ายังมีแสงดาว ข้างเคียงคู่ใจ นานสักเพียงไหนไม่เคยห่างกัน ดั่งความรักที่เราสองคนร่วมใจผูกพัน เราจะมีกันแม้วันสุดท้าย

เธอมองแต่เหมือนว่า เธอไม่เคยเห็น เธอฟังแต่เหมือนว่า เธอไม่เคยได้ยิน บอกได้ไหมให้ฉันทำไง ต้องพยายามสักเท่าไหร่ เธอจึงจะเห็นและจึงจะเข้าใจ

เจ้าช่อมาลีดึกดื่นปานนี้เจ้านอนไม่หลับ อีกนานก็ยังไม่กลับยังตาต่อตากับใครต่อใคร เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่ เจ้าคงไม่รู้อะไรว่า...

วันที่แสงสี ในเมืองนี้ หมดความหมาย ไม่มีที่ใด ที่ใจฉันใฝ่ฝัน จะกลับไปหา เธอคนเดียว เพียงเท่านั้น คิดถึงเธอมากมาย ไม่นานเราคงได้พบกัน

มนต์อันใดมัดใจเราให้ใฝ่หา ใจก็รู้ดีว่า นี่แหละหนาปมด้อย คนมีภรรยาเขาหรือจะมา ได้บ่อย เราก็เฝ้าแต่คอย ดวงใจละห้อยคอยหา อาดูร เดียวดาย