เสียงขลุ่ยกลืนกลบลบสำเนียงรอบกาย แสงจันทร์กระจายโอบพื้นดินเดียวกัน ปล้องไผ่ผิวนี้มีสืบสายสัมพันธ์ เกิดแต่กอร่วมกันนานมา

ที่เธอทำมันแรงเกินไป เกินคนรับไหว ใครจะทน ก็เธอมีใครอีกคน ทน ได้ ไง ก่อนวันมีเธอเคียงกาย ข้ามวันฉันคล้าย เพียงกากเดน กว่าจะมองเห็น ไม่นึกเลย...

เจ็บตรงที่ฟ้า ไม่ได้ให้เราเกิดมาคู่กัน ทั้งที่ตัวฉันรักเธอไปหมดแล้วทั้งหัวใจ ต้องยอมทนรับความเป็นจริง ที่รู้ว่าเธอนั้นรักใคร ต้องแอบรักอย่าง...

มันคงหมดลงไปแล้วความรักดีดีที่เธอเคยให้กัน ก็รู้ดีว่า เธอพบคนน้ันที่เธอเอาเบอร์เธอให้มัน อยากจะไปก็เชิญเลย ไม่ต้องมาทำเป็นเมินเลย เหอะ..รีบ ...

นี่คือคำขอ… จากว่าที่คนถูกทิ้ง ยังรับไม่ได้จริง ๆ กับสิ่งที่เธอจะทำ นี่เป็นคำขอ จากคนรอตำแหน่งความช้ำ ลบเธอจากความทรงจำ ไม่รู้ต้องทำอย่างไร