กีดกั้นด้วยแผ่นฟ้าแม้ไกลฉันยินดีจะฝ่าไป กีดกั้นด้วยภูผาสูงชันลับตาฉันไม่หวั่นไหว กีดกันด้วยเวลาฉันยินดีรอ แต่กีดกั้นด้วยชะตาฉันคงต้องยอมพ่าย...

คล้าย คล้าย ดั่งคนสับสนหนทางเส้นทางเดินวันนี้ ไม่มีใครคอยชี้ ว่าดีร้ายหากเป็นใครที่คอยตัดสิน ทุ่มลงไปหมดแล้วทุกสิ่งฟ้าคอยพิสูจน์ฉัน ชั่วข้าม...

มันอาจเป็นโชคชะตา หรือว่าเป็นฟ้าลิขิต ที่ทำให้เราสองคนได้มาเจอกันในวันนี้แต่จากนาทีนี้ไป เส้นทางชีวิตนับจากนี้ อยู่ที่สองเราเป็นคนกำหนดให้ไป...

อย่าปล่อยให้คน ๆ นึงคิดถึงเธอ รอคอยจนเพ้อจนเหนื่อยจะขาดใจ อยู่กับคำว่าเหงา ฉันกลัวเงาแห่งความหวั่นไหว ได้ยินแต่เสียงหัวใจ มันตะโกนใส่ร้ายว่า...

อยู่คนเดียวจะเหงาสักเท่าไร ไม่มีเธอและฉันทนได้ ไม่แคร์อะไรเลย สิ่งที่ทำจะซ้ำเรื่องเก่า ไม่มีเค้าและฉันไม่เศร้า จะน้อยใจอะไรนะ