กะเลยตื่นแต่เช้า เพื่อเข้าป่าฝ่าดง บืนไปตามใจประสงค์จั๊กตกต่ำตกสูง ใจประสงค์ต้าน ได้หมายหมั้นต่อแขน หากว่าเป็นสายแนนให้พ้อดอกฮักดังใจมุ่ง อย...

ไม่รู้ต้องทำอย่างไร เก็บไว้ไม่ได้อีกแล้ว วันนี้หัวใจไม่เหลือที่พอให้ซ้อนมัน ความรักมันเกินจะเก็บไว้ มันต้องทำอะไรซักอย่าง ได้ไหมถ้าฉันจะบอกว...

รักเธอจนวันสุดท้ายที่ยังลืมตา จะรักเธอแม้นานแค่ไหนให้เธอกลับมา จะขอรออย่างนี้ฉันจะรอให้เธอกลับมา ไม่หวั่นแม้วันและเวลาจะแสนจะนาน

สองมือกราบลงที่ตรงเหนืออาสน์ แทบบาทย่าโม แต่เล็กจนโตเห็นย่าตระหง่าน จะทุกข์จะจนสักแค่ไหน จะขอทนไปบ่นยั่น จะอยู่อีสาน เป็นหลานย่าโม

แค่หัวใจมันไม่เคยเจ็บขนาดนี้ ก็หัวใจมันไม่เคยรักใครเท่าเธอมาก่อน ที่ฉันตอนนี้ บ้าบอไม่มีเหตุผล ว่าหัวใจมันไม่เคย โดนกรีดเป็นแผล