ว่าน้องหยิ่ง ที่จริงไม่ใช่ดอกหนา ด้วยใจฉันรักมั่นไม่เสื่อมศรัทธา ยังจำล่ะคำมั่นสัญญา ตราบชีวานี้ยังจดจำ มองดูโบว์ผูกผม เป็นปมโบว์สีชมพู

และยังคงยิ้ม ยิ้ม ทั้งน้ำตา ที่ผ่านไปแล้วไม่หวนคืนมาก็ไม่เสียดาย แค่เพียงคิดถึงว่าเคยได้มี บางครั้งก็ยังชื่นใจ แม้จะมีเก็บไว้แค่ความทรงจำ

ท่องคาถาเอาไว้ว่าไม่อาจตาย ทุก ๆ ลมหายใจมีไว้รอเธอ หลั่งเลือดทาแผ่นดินภาคภูมิเสมอ ฉันจะเคียงข้างเธอ... บนแผ่นดินของเรา

อยากเปลี่ยนตึกสูงเป็นต้นไม้ อยากให้คนใจร้ายใจดีบ้าง อยากให้คนที่เดินอยู่ริมทาง เปลี่ยนให้เขาได้นั่งบีเอ็มดับเบิ้ลยู อยากเปลี่ยนยาบ้าเป็นยาดี...

แต่ฉันเป็นเพียง เปรียบฉันดังตะเกียงส่องทางใกล้ ๆ แค่แสงรำไร เปล่งแสงแรงเพียงไหนก็ไม่มีวันถึงเธอ ส่องดูทางแค่เอื้อมก็พอ จะเห็นเป็นทางรำไร ส่อ...