จึงอยากกู่ร้องเป็นท่วงทำนองของชีวิต ถึงอดีตบางครั้งอย่างปวดร้าว แม้บทเพลงที่เคยร้องรำทุกค่ำเช้า นี่ชีวิตเราหรือใครเขาเป็นเจ้าของ

แม้นใครอิจฉา มันน่าหัวเราะ จะเยาะพวกเรามิได้ ลมเย็นเย็น ร้องเขมรไล่ควาย แปลกใจ ควายมันไม่อาทร เจอคนงอนค่อนว่าคน ว่าโง่เป็นควาย ไยไม่นึกอายคำ...

เราสองเคยผ่านชีวิต โดดเดี่ยว สองเราเคยเหนื่อยและท้อ เต็มที หนทางยังอยู่แสนไกลจากวันนี้ เพียงเรามีเรา หากจะเดินไปทางใด ไม่หวั่น

ไม่อยากเป็นตัวจริงอย่างนี้ ขอเป็นคนเดียวคือเธอ... นี้ได้ไหม ตัวจริงนี้ยิ่งเจ็บช้ำ ไม่รู้จะทำใจยังไง ขอร้องเถอะนะอย่ามีใคร ๆ อีกเลย

ถ้าฉันน้อยเวลาเดินกลับมาเริ่มใหม่ จะกี่ครั้งก็ยังจบลงเหมือนเดิม เพราะเธอไม่มีใจ หรือเธอนั้นมีใคร สุดท้ายแล้วไงเธอก็ไป น้ำตา โว... ฉันร้องออก...