ให้ยืนตากฝน จนเปียกไปถึงหัวใจ ให้มันเป็นไข้ ให้ยืนหนาวตายหน้าบ้านของเธอ เมื่อเธอตื่นมา จะพบว่ายังมีใครรอเสมอ เผื่อว่าเธอจะยอมเห็นใจ คน ๆ นี้...

ไม่ว่าวันเวลาจะหมุนจะเวียนเปลี่ยนไปแค่ไหน จะเป็นกำลังใจให้เธอได้รู้สึกดี เป็นที่พักที่ให้ความเข้าใจ นานเท่าไรก็จะมี ให้กับเธอ อยู่ตรงนี้

ฮักจน ๆ บ่ดนกะลืม บ่ต้องคึดหยังหลาย เจ็บส่ำนี้บ่ตาย ดอกก้อนคำ เมื่อเจ้าไปได้ดี อ้ายนี้ต้องดีใจนำ จะไม่จองจำ เจ้าด้วยคำสัญญา

ฉันขอเป็นดั่งไม้ไผ่ ฉันไม่เป็นหรอกไม้ใหญ่ ล้มลงวันใดก็ไม่วายถูกเขาเอาทำฟืน ฉันขอเป็นดั่งไม้ไผ่ ถึงแข็งแรงไม่เหมือนใคร ขอเพียงรอดตายให้ได้มีช...

ขอหนุนตักนาง จนสางอรุโณทัย ยอมแม้สิ้นใจ เซ่นสรวงแด่ปวงเทวา คอยเจ้า แม้เงาไม่เห็นเจ้ามา พี่นี้มีเพียงน้ำตา รินหลั่งลารากไม้ไทรงาม