นั่งคนเดียว ก็เหี่ยวใจ คิดไปเรื่อยเปื่อย ตั้งแต่หมอชิด คิดจะไปหาหมอ  ให้หมอดูว่า อย่างไรจะได้ชิด จะได้เป็นมิตร จะได้ใกล้ชิดเธอ จะต้องทำอย่างไร

ไม่ได้เจตนา จะกินแต่ข้าวเหนียว ละเพียงวันละมื้อเดียว ยังหาว่าเสี่ยว ถึงเสี่ยว ก็เกี่ยวกับข้อยคนเดียว อย่ามาแลเหลียว เดี๋ยวจะเสียเวลา

อดทนมานานแล้ว เกินจะทนแล้ว ไม่อาจจะรับมันต่อไป ต้องยอมให้บัวช้ำ ยอมให้น้ำมันขุ่นแล้ว เพราะฉันประคองมันไม่ไหว ปิดฉากเลยแล้วกัน

มองก็มองหวั่นหวั่น ในใจก็พลันนึกกลัว กลัวใจกลัวผิดหวัง ครั้งใหญ่ เป็นความนัยอึดอัด เก็บมาก็นานนับปี จะทำอย่างไรกับใจนี้

ยิ่งรักเธอเท่าไรทำไมฉันยิ่งเดียวดาย รักมากแค่ไหนต้องกลับช้ำยิ่งกว่าเดิม ยิ่งรักเธอเท่าไรทำไมฉันจึงร้องไห้ หรือว่ารักของฉันต้องเป็นเเบบนี้ไปอ...