โอ้ใจเอยแล้วจะทำฉันท์ใดแล้วจะห้ามได้อย่างไร เหนื่อยจริงหนอที่มีใจเรื่อยเปื่อยแล้วต้องช้ำอยู่เรื่อยไป เมื่อไหร่ใจจะเลิกง่ายซะที

ริมฝั่งวังน้ำค่ำลงคงมี แสงจันทร์ คืนหนึ่ง คืนนั้นพบกันน้องเอย สองคน เมืองเหนืออนงค์นั้นคงมีมนต์ เป่าหัวใจเสียจน ป่นให้ ใฝ่ฝัน

แล้วเธอก็หายไป หายไปอยู่อย่างเงี้ยทุกที คุยกันได้ไม่กี่พยางค์ แล้วเธอก็หายไปอีกเนี้ย แบตโทรศัพท์เธอหมด หรือว่าสัญญาณเธอไม่มี

จะต้องให้คว้าเธอมากอด หรือต้องให้ฉันตะโกนบอกความในใจ เธอจึงจะมองมา เธอจึงจะรู้ว่า ยังมีใคร ที่ยังคอยรักเธออยู่เหมือนกัน

ดวงใจไม่อาจว่าเธอนั้นไร้รัก หรือช้ำนักจะคิดพัก ไม่ขอรักใครที่มั่นหมาย เธอยังคงครองให้ต้องพ่ายแพ้แม้เป็นชาย ดวงใจมันร้ายคิดรักเธอเอง