ไม่เห็นต้องมีเลยคนที่รัก เป็นโสดอยู่ดีสบาย ไม่ต้องมาทวงมาทำเป็นทัก ไอ้คำว่ารักฉันไม่ต้องใช้ไม่ต้องการ คนคุยเธอเป็นล้านแชทเธอมีเป็นร้อย เเม่ช...

อยู่ตรงไหน เปรียบเหมือนอยู่ในป่าช้า อยู่กลางแสงจ้า เหมือนคนนัยต์ตาไม่เห็น เบิ่งตาลอยคอยรักทั้งเช้าทั้งเย็น พิษรักมันบีบมันแค้น ไม่เป็นอันกิน...

ไม่ลืม น้ำใจไมตรี สาวงามบ้านบางคณฑี เอื้ออารีเรียกร้อง ให้ดื่มน้ำตาล พร้อมกับยิ้มหวานของนวลละออง ก่อนลาจากสาวแม่กลอง

จากฉันคนเดิม จากรักไม่เป็น จะขอเป็นคนที่รักเธอยิ่งกว่าคนไหน ๆ จากนี้คือเธอ จากนี้จนวันตาย เธอคือสุดท้ายของทั้งชีวิตและหัวใจ

ได้แต่ตั้งคำถามแต่ไม่กล้าถามเธอสักครั้ง ได้แต่ตั้งความหวังข้างในหัวใจ ที่จริงแค่อยากรู้ว่าเธอนะคิดเหมือนฉันไหม อยากให้เธอมองตา