นานมาแล้ว เราจากกัน โอ้คืนวัน นั้นแสนหน่วงหนัก ดั่งทุ่งแล้ง ที่ไร้เพิงพัก ดั่งภูสูง ที่สูงสุดสอย โอ้ยอดรัก ฉันกลับมา ดั่งชีวา ที่เคยล่องลอย

เผื่อเธอเริ่มคิดอยากลอง ชักเริ่มถูกใจ ให้สิทธิ์เธอนั้นก่อนใคร รักให้รีบจอง ของมันอย่างดี พร้อมจะมีเจ้าของ ไม่อยากให้เสียสิทธ์ไป ฉันแค่ห่วงใย

อยากดำรงรักคงพงษ์เผ่า หยุดเวลาดั่งใจนึกเอา นิยายรักเริ่มด้วยเรา แต่มั่นคงยิ่งนัก รักต้องตอบด้วยรัก ด้วยรักมีสุขด้วยรัก หล่อชีวันให้เปี่ยมแห่...

เห็นฉันโง่ใช่ไหม ยังหลอกว่ารักกัน เห็นเธอทำอย่างนั้น ยิ่งทำให้เธอต้องเสียเวลา อย่างดีเธอก็ตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จออกมา อย่าเก็บฉันไว้เลยได้...

ฉันมันมีชีวิตเท่านี้ ฉันมีเพียง มือเปล่า เธออยู่บนที่สูง คงหนาวถึงต้องก้าว ลงมา ฉันจับมือเธอไว้ ทั้งที่รู้ว่าสักวันหนึ่ง ต้องลา ปล่อยเธอลอยก...