ขอร้องเถาะสาว อย่าฟ้าวถิ่มอ้ายได้บ่ มื้อใด๋ใจเข้มเข็งพอ แล้วอ้ายสิไปตามทาง ใจอ้ายวันนี้ ยังบ่พร้อมที่สิขาดนาง ฮักเหลือน้อยบ่เป็นหยัง ขอเพียง...

ปีนลงกลับมาคว้าผ้าเสื้อใส่ ฉันทนไม่ได้ ต้องไปให้ไกลลูกตา จะไปให้พ้น เกลียดคนที่ห้องเบอร์ห้า อยู่ทำไมให้ช้ำอุรา ลาแล้วลาเบอร์ห้าหลอกลวง

วันที่ผ่านอาจดูเลือนลาน เธอก้าวผ่านหมอกควัญจางหายไป ฉันยังอยู่และเธอยังอยู่ เราต่างรู้กันดีอยู่จับมือเคียงกันไป ในเวลา

ถ้าหากว่ามากไป ให้ทิ้งไป อย่าไปสนถ้อยคำของคนที่ทำให้เรานั้นต้องมาเจ็บ แล้วไง ไม่สนใจ อย่าไปเสียเวลาไม่ต้องมาทน เพราะเราไม่ควรจะแบกรับไว้... ...

You just call out my name, and you know where ever I am I'll come running to see you again. Winter, spring, summer, or fall