เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน ขอบใจนะที่เคยมีกัน มันถึงเวลายอมรับความจริง เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝันตั้งเท่าไร เมื่อชีวิตคือความเป็นไป

ฉันเองอยากฝืน อยากจะเดินไปด้วยกัน แล้วใช้ชีวิตให้ยาวนาน แต่เธอนั้นไม่เคยคิด อยากเพียงแค่แยกทาง ฉันเองไม่รู้ว่าทำไม หรือเธอนั้นจะมีใคร

ทุกสิ่งเปลี่ยนแปรไปด้วยมือเธอเสกสรร ดังถ้อยคำประพันธ์ เปรียบเปรยพรรณนา ถึงชายได้กวัดแกว่ง แผลงจากอาสน์ ซึ่งอำนาจกำแหงแรงยิ่งกว่า

ฝากดวงใจ สอดเอาไว้ที่ทานตะวัน มอบเป็นของขวัญ ในวันที่เธอสมปอง ผ่านอุปสรรค์ พบความรักที่แสนเรืองรอง ถึงใจพี่ทั้งสี่ห้อง จะหม่นหมองเนื้อทองจงล...

เขา มีดีที่ไหนเธอ เธอจึงละเมอ เพ้อถึงอยู่ร่ำไป โปรดอย่าลืม รักเราที่เคยปักใจ โปรดเห็นใจ ขอจงได้ปราณี