สิ่งที่ผ่านมา และมันก็ผ่านไป จางหาย ผู้คนที่เข้ามา และเขาก็จากไป จากฉัน ความจริงที่เข้ามา หรือแค่หมอกควัน ที่จางหาย เวลามันให้อะไรกับเธอ วัน...

พอแล้วพอ พอฉันพอดีกว่า คิดไปเอง ทำให้ใจต้องเจ็บ สุขเพียงสุขเล็กน้อย ยามพบคนถูกใจ แต่พอเจ็บ มันเจ็บเกินใคร เป็นเพราะใจเราบางเหลือเกิน

แดดจาง ๆ ที่เคยส่องแสง รำไร ไม่นานก็จากไป ไม่ร่ำลา เหมือนเธอที่หายไป รักเราที่สายไป คำร่ำลา ดั่งแสงสุดท้าย คว้าเท่าไร ก็ไม่ทัน

ผู้ชายร้องไห้ น่าอายที่ฟูมฟายขนาดนั้น ช้ำใจแค่ไหนกัน ฉันถึงเสียน้ำตามากมายอย่างนี้ เธอคงรู้ดี เธอรู้ดี อย่าน่ะเธออย่ามาเวทนา ไม่ได้คิดเอาไว้...

แค่รออยู่ตรงนั้น จะปีนขึ้นไปหา ไม่ต้องลอยลงมา อยู่บนฟ้านั่นแหละดี เป็นดาวประดับฟ้า รอคนรักจริงคนนี้ ต้องมีสักวัน จะไปให้ถึงที่ตรงนั้น ไปอยู่...