ยังจำเธอ เธอร้องไห้เป็นเด็กงอแง ร้องตามหาแม่ ถามหาพ่อแสนวุ่นวา เธอคงจำได้ใครแสนงอน ใครขี้อาย หากจำกันได้ไหนขอล้อ เอ้า คนแสนงอน

เธอมีมนตราเรียนวิชามาหรือเปล่า ทำไมใจเราดั่งโดนราดน้ำมันพราย ปล่อยเลยตามเลยแล้วกัน ไม่หาอาจารย์มาช่วยคลาย ฉันยอมถวายชีวีนี้เป็นทาสมนต์คนดี

ก็เพราะว่าตัวฉันเป็นอย่างบูมเมอแรง ขว้างไปยิ่งแรงยิ่งกลับมาเร็ว ฉันเป็นอย่างบูมเมอแรง ขว้างไปทุกแห่งก็มาที่เดิม เธอเป็นคนขว้างไปอย่างเยื่อใย...

คือผืนทรายที่โอบทะเลไว้ จะวันใดมั่นคงเหมือนดังที่เป็น อยู่เคียงข้างเธอ ใจไม่ไหวเอน และยังคงชัดเจนอย่างนั้น

หมดสิทธิ์ขอให้เธอกลับมา แค่พูดว่ารักนั้นยังไม่ได้ ทำได้แค่ยิ้มให้ครั้งสุดท้าย ก่อนทุกอย่าง เหลือแค่เพียง ความงดงามจากรูปถ่าย ให้ฉันจำ