ถ้าความรักคือต้องทน ถ้ามันต้องเหนื่อย แล้วไม่ได้อะไร ทำแล้ว ฉันทำทุกทาง ไม่มีค่าใด ถ้าการรักใครสักคน มันทำให้เจ็บ

ถาม หัวใจของเธอ... เธอรักฉันหรือว่าเผลอเพราะเธอเหงาใจ ไม่รักให้รีบบอก อย่าได้หลอกฉันเลย ก็ไม่เคยรักใคร กลัวแพ้เพียงแค่เริ่มต้น รักเธอ... ถาม...

ชะนีน้อย ๆ มันก็ห้อยกิ่งไม้ ร้องรำพิไรอยู่บนยอดยาง บ้างหวนพระทัยให้ละทาง คิดถึงสุรางค์ที่เคย เลี้ยงสอน เอ่ยแจ้ว ๆ ว่าแว่วเสียงเสนาะสำเนียงชะ...

เพราะเมื่อรุ้ง ลาจาก ขอบฟากฝั่งฟ้า นั้นยังคงเหลือ รอยประทับใจ ผืนแผ่นฟ้า ว่างเปล่า ได้เคยมีรุ้ง พาดทอ ต่อเติมแต้มสี สวยงาม ก็ขอบใจ

ปักคมมีดกรีดกลางใจ แช่เกลือไว้ให้ตายทั้งเป็น ไม่นึกว่าเธอเลือดเย็น สร้างความปวดร้าวขนาดนี้ เจ็บจำต้องฝืนทน ให้กับคนที่ไม่มีใจ เมื่อเธอต้องไป...