ยังไม่ถึงเวลา ที่ฉันและเธอต้องรักกัน เก็บความรักนั้น เก็บมันจนถึงเวลาของเรา ไม่มีคำว่าสายเกินไป ถ้ารักในใจของเรานั้นคือรักจริง หากเราเป็นคู่...

ก็คงต้องรอต่อไป อย่างนี้ เหมือนที่เป็นมา และไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อไหร่ สิ่งเดียวที่รู้ก็คือ วันนี้ ยังรักเธอ หมดหัวใจ และก็คงเป็นไปอย่างนี้นาน...

อยู่ ๆ ก็จะมาให้เป็นเหมือนเดิมให้มาคบกัน ง่าย ๆ ให้กลับมาเป็นเหมือนเคยแล้วกันแล้ว ให้ฉันลืม ง่าย ๆ เธอคิดอะไร ที่ง่ายเกินไป ไม่เคยจะแคร์ใจฉั...

นั่งเพียงคนเดียว ใจมันก็ลอยกลับไปมีคนนึงที่ฉันนั้นรักหมดใจแต่เขาจากไป และฉันยังคงนั่งตรงมุมเดิมยิ่งเติมให้เหงาจับใจเตือนตัวเองแต่มือมันเผลอก...

พ.ศ. สองห้าสองสี่ ผู้ใหญ่ลีตีกลองประชุมร้อนลมว่าวรุม ดั่งไฟสุมทั่วถิ่นดินแล้ง บ้านเราผู้เฒ่าผู้แก่ แต่ละ คนแต่ละคนหน้าแห้ง