จำเป็นต้องปล่อยมือ ไม่ยอมจะเห็นแก่ตัวไปกว่านี้ เมื่อรักเราไม่มีวันต่อไป จำเป็นต้องปล่อยมือ ในเมื่อมันรู้ว่าเธอลำบากใจ แม้ต้องเจ็บ ต้องยอมรับ...

ไว้วันหน้า หากมาอีกครั้ง รับรองได้ฟัง กลอนลำเสนาะหู ผมจะไปฝึกหัดร้องกับคุณครู จะมาเต้นมาฟ้อนให้ได้ดู แต่ตอนนี้ไม่รู้ ไม่รู้เลย หมอลำ

เธอเห็นท้องฟ้านั้นไหม เห็นเงาของเมฆหรือเปล่า ทะเลสีครามที่ทอดยาว เห็นความรักฉันบ้างไหม

เกิดเป็นมนุษย์ สิ้นสุดแค่ตาย เอาอะไรมากมาย ในความอนัตตา โลภไปทำไม ช่วงชิงแข่งขัน สุดท้ายเหมือนกัน ต้องไปป่าช้า ชีวิตยังมี สร้างความดีไว้เถิด

ลม พัด ไป พร้อมใจเชย ๆ ที่เธอไม่เคยต้องการ วาน ลม รำเพย วานลมช่วยเอ่ย ความในจากใจของฉัน ให้เธอคนนั้น ได้รับรู้และเข้าใจ