จำเป็นต้องปล่อยมือ ไม่ยอมจะเห็นแก่ตัวไปกว่านี้ เมื่อรักเราไม่มีวันต่อไป จำเป็นต้องปล่อยมือ ในเมื่อมันรู้ว่าเธอลำบากใจ แม้ต้องเจ็บ ต้องยอมรับ...

คนเป็นพ่อหม้าย เหมือนฟ้าสั่งให้ใบแดง หัวใจเหี่ยวแห้ง สาวแก้มแดงมองเมิน ทุกห้องหัวใจ ไม่มีสาวใดอยากเดิน พ่อหม้ายมือสองเขาเมิน คงต้องเดินเดียว...

บ่อยากมักไผ เบิ่งผู้ได๋กะมีผัวซ้อน เห็นก้อน งอน ๆ แอวอ่อนอยากเอาบ่กล้า อยากให้น้องถิ่ม การบ้านผัวไปสา มาท่องตำรา หลักสูตรลั่นลากับอ้าย

เธอหนอเธอขยี้รัก และภักดีของฉันหวัง กลายมลายเหมือนฝัน ฝันลวง ใจหนอใจภักดี ฉันพลีให้เธอทั้งดวง โดนรักลวงทั้งทรวง แหลกแล้วเอย

ค่อย ๆ ลืม ลืมอย่างช้า ๆ ลืมช่วงเวลา ที่เลวร้าว ค่อย ๆ ลืม ลืมไปจากหัวใจ ไม่รู้ต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ ถึงจะลืมเธอได้ลง