จนมาเห็นกับตา จนพาใจมาเจ็บ ฉีกบ่มีหม่องเย็บ หัวใจที่ให้เจ้า เว้ากะเว้าบ่ได้ จนมาพ้อ จัง ๆ เจ็บปานถืก ตีนถั่ง อุกอั่งปานผีบ้า คิดว่าเขาสิฮำฮอ...

ลองเกลียดเธอก็แล้ว เจ็บเพียงไรฝืนสู้เอา ใจอยากลืมที่เขา ฝากแผลในใจ ใจอยากลืมอย่างเขา ที่ลืมเราแสนง่ายดาย ทำให้ใจมันร้าย อย่างนั้นไม่เป็น

แก้วยังซ้อนกันสองใบ คนก็คงไม่สองใจ ฟ้าดูหม่นและหมองไป ทุก ๆ ครั้งที่มองไกล แก้วยังซ้อนกันสองใบ คนก็คงไม่สองใจ ฟ้าดูหม่นและหมองไป ทุก ๆ ครั้ง...

คืนวัน คืนและวันของเรานั้น บันทึกในแสงดาว เหตุใด ผูกพันแค่ชั่วคราว ฝั่งใจอยู่กันชั่วกาล จากไป จากกันไปก็ใจหาย แต่หายใจหายใจเพื่อวันใหม่ เข้าใจ

ใจมันชา ๆ เธอหายไปไม่ทันลา แล้วฉันจะเดินต่อไปยังไง ต่อแต่นี้ได้เพียงทำใจ แต่จะคิดถึงเธอทุกวัน ตลอดไป ยังนอนร้องไห้คนเดียวทุกคืนที่มองภาพถ่าย...