ไม่มีจริงหรอก ไม่มีใครทั้งสิ้น ไม่มีจริงหรอก ไม่มีใครทั้งนั้น บาดแผล ที่เธอสร้างเอง เจ็บเอง แล้วจะไปพึ่งใคร พระเอกที่ไหน ก็ช่วยไม่ได้

ปีนลงกลับมาคว้าผ้าเสื้อใส่ ฉันทนไม่ได้ ต้องไปให้ไกลลูกตา จะไปให้พ้น เกลียดคนที่ห้องเบอร์ห้า อยู่ทำไมให้ช้ำอุรา ลาแล้วลาเบอร์ห้าหลอกลวง

เสียวไส้เต็มทน ตามถนนตามถนนหนทาง ไม่ว่าสาว ไม่ว่าสาวแก่แม่นาง ไม่ว่าสาว ไม่ว่าสาวแก่แม่นาง นุ่งสั้นกันจัง ตามอย่างกันเปียบเลย

จะชักชวนคนงาม ให้หนีตามมันก็ไม่เข้าที อ่ะพ่อแม่ก็คงหวังดี อยากให้มีหน้าตา ขอต่อสักคำขำคม พอให้สมราคา ไม่น่ามีปัญหา เพราะสองเรานั้นก็เข้าใจ

ขอหนุนตักนาง จนสางอรุโณทัย ยอมแม้สิ้นใจ เซ่นสรวงแด่ปวงเทวา คอยเจ้า แม้เงาไม่เห็นเจ้ามา พี่นี้มีเพียงน้ำตา รินหลั่งลารากไม้ไทรงาม