ไว้นุ่งแอ่วงาน สงกรานต์เจียงใหม่ ตวยอ้ายนะกะ สาดน้ำสาดท่าม่วนกันเติงวัน ถ้าเงินเหลือพอ สร้อยคอแห๋มเส้นไว้เป็นของขวัญ นั่งนับคืนวันอยู่สันกำแพง

ปีนลงกลับมาคว้าผ้าเสื้อใส่ ฉันทนไม่ได้ ต้องไปให้ไกลลูกตา จะไปให้พ้น เกลียดคนที่ห้องเบอร์ห้า อยู่ทำไมให้ช้ำอุรา ลาแล้วลาเบอร์ห้าหลอกลวง

ทุกทุกครั้ง ที่เคยได้ยินมา วันเวลา จะรักษาใจ รู้ว่ามันใช่ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ไม่ลืมเธอ ใครบางคน มีคำมาเตือนใจ วันวานมันคือไฟ แผดเผา

ปล่อยให้ไหล... ไป ให้ลอยลงสู่ทะเล ให้หาย... ไป ให้มันอย่าคืนย้อนมา ทิ้ง... ไป เพราะรักนั้นทำกับเรา ให้เสีย... ใจ ให้ลอยไปไกล ให้ไปไกล ๆ ไม่ม...

ยังจำได้ทุกอย่าง จำได้แม้ว่าวันเวลาจะผ่านหมุนไปเนิ่นนนานเท่าไร แต่หัวใจยังคง เก็บทุกเรื่องราว แม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน เหมือนหลับตา แล้...