กาลครั้งนึง หนังสือเล่มหนึ่ง มีชื่อว่า "ฉัน" บทหนึ่งบทในนั้น มีผู้ประพันธ์ คือฉันและเธอ เนื้อความข้างในได้กล่าว ว่าข้าพเจ้าจะรักเสมอ

ชมแล้วชมเล่า เฝ้าชะแง้แลดู เพลินพิศเพลินอยู่ ไม่รู้ลืมเลือน เดือนแสงเดือนผ่องวันเพ็ญ แสงจันทร์เพ็ญ เด่นงามใดจะเหมือน โฉม งาม

คนเดียวแล้วได้หม้าย สุดท้ายมีแค่ฉัน อดีตไม่สำคัญ ต้องการความจริงใจ คนเดียวแค่ตรงนี้ อย่าคิดไปมีใหม่ นึกว่าเห็นใจ คนที่มันรักเธอ จริง ๆ อย่าท...

เหนื่อยเหลือเกิน พี่ต้องเดินขาแกว่ง อุตส่าอุ้มแตง ราคาแพงหนักหนา ไอ้หนุ่มบ้านไกล จะโม้เท่าไรไม่ว่า ซื้อตั้งสามใบห้า โอ้น้องจ๋าพี่รักจริง

ต้องส่องกระจกแต่เช้า ทุกวัน ยืนหมุนมันอยู่อย่างนั้น เพื่อความมั่นใจ อยากทำตัวเองให้ดูดี ให้เธอชื่นใจ เป็น อะไรที่มันไม่เคย