ฉันเป็นได้แค่แสง เป็นแค่แสงบั้งไฟ ผ่านมาแล้วผ่านไป พอไฟมอดกะส่ำนั้น งามอยู่ได้บ่ดน ให้เธอได้เชยได้ชมแค่นั้น แสงบ่มีพลัง สิเฮ็ดให้เธอนั้นเผลอ...

สุดท้ายก็ไม่เหลือ สุดท้ายก็ไม่เห็น สุดท้ายเธอก็เป็น คนเปิดก็อกกลั้นน้ำตา ยอมเจ็บให้เธอไป ถึงใจฉันลาต้า แต่มันก็ดีหวา ทนจนเจ็บเรื้อรัง

มันสมควรเจ็บใช่มั๊ย? ดิ้นรนใช่มั๊ย? ก็ช้ำใจไปอย่างนี้... ผิดที่ฉัน... ก็เจ็บที่ฉัน ไม่ดูตัวเองให้ดี เธอบอกรักบ้างไหม... ไม่เลยไม่เคย... ซักค...

ทำ ๆ อยู่ทุกวัน นั่งร้าน เดิม ๆ เก่า ๆ กิน ๆ อยู่ทุกคราว อาหาร เดิม ๆ เก่า ๆ ตื่นเช้า ก่อนดวงตะวัน ถ้าตื่นสาย ก็คืออดกัน ฝนฟ้าบ่หวั่น ยั่นแต...

อาจเป็นแค่กาลครั้งหนึ่ง... อย่าน้อยยังได้จดจำไว้ ว่าครั้งหนึ่งเราคาก็เคย ได้รักแม้เพียงไม่นาน แหละฉันก็เข้าใจ... ทุกเรื่องราวที่ผ่านพ้นไป