ที่เธอทำมันแรงเกินไป เกินคนรับไหว ใครจะทน ก็เธอมีใครอีกคน ทน ได้ ไง ก่อนวันมีเธอเคียงกาย ข้ามวันฉันคล้าย เพียงกากเดน กว่าจะมองเห็น ไม่นึกเลย...

อย่าปล่อยให้คน ๆ นึงคิดถึงเธอ รอคอยจนเพ้อจนเหนื่อยจะขาดใจ อยู่กับคำว่าเหงา ฉันกลัวเงาแห่งความหวั่นไหว ได้ยินแต่เสียงหัวใจ มันตะโกนใส่ร้ายว่า...

ความรักนั่น แท้จริงสีอะไร ใคร จะตอบ ได้ไหม ความรักนั้น เป็นเชื้อไฟเผาไหม้ หรือเป็น หยด หนึ่งน้ำใส แต่ความ รัก สี ดำ ต้องเจ็บช้ำ อนิจจา

คนที่รักร้างไกลนั้นเจ็บไม่นาน คนไม่รัก ใกล้กันช้ำใจยิ่งกว่า แต่ว่าหนทาง ทางของคน ไม่มีให้เลือกเท่าไหร่ เจ็บสักเท่าไร ก็ต้องรับมา

อยากจะถาม รักเป็นเช่นใดกันเล่า รักเป็นเช่นใดหนอ ถามใครไม่มีใครตอบ แค่อยากจะรู้ว่า รักเป็นเช่นใด ที่เคยได้ยินว่ารัก เป็นอย่างโน้น