เนิ่นนาน สักเพียงไหน เธอยังคงจะเป็นส่วนลึกในใจอยู่เสมอ เนิ่นนาน ฉันจะยังคงรอเธออยู่เสมอเหมือนเดิม เราพอมีเวลา เพียงนิดเดียว

วัน ไหนว่างให้มาบางกรวย รวย ไม่รวยไม่เคยล่วงล้ำ ยัง เป็นหนึ่งบ่นถึงประจำ ไม่เคยลืมคำ คนลำลูกกา เธอ ย้ายไปดวงใจแทบป่น โอ้สาวเมืองนนท์

ความ รักเราเคยสดชื่น แล้วใยแปรเป็นอื่น เหลือเพียงความขื่นขม ระทมเมื่อลมพายุพาฝนมา เธอไม่ยอม บอกเหตุผลใด ๆ ปล่อยฉันไว้กลางฝน

พลีร่างให้ชายชมเพลินหวังเงินยาไส้ เพียงขอใช้จ่ายเมื่อยามอับจน จิตใจของเธอเพริดพริ้งกว่าหญิงหลายคน สู้ยอมดิ้นรนพ้นความอดตาย

โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ย น่ากลัวจังเลย ฉันต้องกลัว ฉันต้องกลัวหรือเปล่า คิดทิ้งกันไป จะทิ้งกันหน้าตาเฉย โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ย น่ากลัวจริงจริง ฉันจะ...